DELİNEN KIRBALAR
Ebûl Vefa hazretlerinin küçük ama çok sevimli bir oğlu vardır. Çocuk iyidir hoştur da bir ara sakalara takar. Mahalle sucusunun yolunu bekler, çuvaldız ile kırbaları deler. Kim bilir, belki de fıskiye gibi akan sular hoşuna gider. Aslında saka şaka götüren biri değildir. Bunu yapan bir başka çocuk olsa, çoktan ensesine yemiştir şamarı. Zira delinen kırba dikilemez, ancak boğumlanarak bağlanır ki, koca kırba yarı yarıya gitti demektir.
Saka bir sabreder, iki sabreder, bakar olmuyor, tutar eteğini, çıkar huzura. ‘Affınıza sığınıyorum ama’ der, ‘Vaziyet böyleyken böyle!’
Ebûl Vefa hazretleri çok şaşırır. Kırbaların parasını fazlasıyla öder. Sucudan ağlaya, yalvara helallik diler. Saka bir hoş olur. ‘Keşke eşiğine sultanların baş koyduğu veliyi üzmeseydim’ der. Pişman, mahcup dergâhı terk eder.
Ebûl Vefa hazretleri çocuğa hiçbir şey demez. Hemen hanımını bulur. ‘Aman hatun, iyi düşün der, ‘biz bir hata yaptık ama nerede?’
O gün tırnaklarını saçlarına geçirir, adeta beyinlerini kanatırlar. Uykuyu dağıtırlar. Hanımı sabaha karşı ‘Tamam!’ der, ‘Galiba buldum!’
— Anlat hele?
— Çocuğumuza hamileydim. Kız kardeşim bir yere uğrayacak olmalıydı sepetini bırakmıştı bize. Zerzevat arasından bir limon parladı. Canım nasıl çekti anlatamam. Kardeşimi biliyorsun. Bir şey istemeye gör, canını verir. Limonun lâfını etsem, mutlaka bize bırakacak, kendi limonsuz dönecekti evine. Aklıma başka bir yol geldi. Limonu iğneyle deldim, bir damla emdim. Nefsimi körlettim. Ama unuttum gitti. Hata bende, limonunu deldiğimi söylemeliydim ona.
— Aman kalk bacına gidelim.
— Bu saatte mi?
– Evet bu saatte!
— Ne diyeceğiz?
— Helallik dileyeceğiz.
RUMLARLA KOMŞULUĞU SEÇEN VELİ DERVİŞ OLDUĞUN İÇİN